Deze uitzonderlijke editie is een refabricatie van het originele schaalmodel uit 1992 dat Richard Deacon maakte in voorbereiding van zijn sculptuur Never Mind.

Die sculptuur was 1 van de 10 Nieuwe Beelden die ten tijde van Antwerpen 93 Culturele hoofdstad van Europa in één beweging werden aangekocht voor het Middelheimmuseum samen met werk van Isa Genzken (DE), Per Kirkeby (DK), Harald Klingenhöller (DE), Bernd Lohaus (BE), Matt Mullican (US), Juan Muñoz (ES), Panamarenko (BE), Thomas Schütte (DE) en Didier Vermeiren (BE). Met Nieuwe Beelden werden tien hedendaagse kunstwerken in de collectie geïntroduceerd, elk van een kunstenaar die de westerse beeldende en beeldhouwkunst zou markeren. Michael Tarantino schreef over Never Mind in de bij de tentoonstelling verschenen catalogus: ‘Op het eerste gezicht is het, zoals vele van Deacons werken, een misleidend eenvoudige combinatie van vormen. Geplaatst in een open vlakte, waardoor het de “bescherming” of gemakkelijke versiering van de weelderige plantengroei van het park vermijdt, lijkt het werk zijn terrein tegelijkertijd te omhelzen en te verwerpen.’ Het zouden profetische woorden blijken. Na de tentoonstelling bleek Never Mind zich in zijn toenmalige gedaante niet te verenigen met de openluchtsituatie en liep het werk onherstelbare schade op.

Vandaag staat het Middelheimmuseum er als een museum met een heldere focus op het hedendaagse. De afgelopen decennia werd het gestuurd door de overtuiging ‘dat moderne en hedendaagse kunst onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn’. De dialoog tussen die twee heeft als klankkast de dynamiek tussen het tentoonstellingsprogramma en het werken met de collectie. Door het verzamelen, conserveren, onderzoeken en presenteren van kunst van de eigen tijd zorgt het museum samen met de kunstenaar voor een geheugen,maar ook voor het testen van nieuwe mogelijke benaderingen, van nieuwe modellen. Zo stelden we op 27 mei laatsleden Never Mind (1993, 2017) opnieuw aan het publiek voor, binnen de tentoonstelling Some Time.

Wat het project duidelijk maakt, is de bijzondere waarde van de samenwerking met de kunstenaar, die bereid werd bevonden om samen met het museum te zoeken naar de juiste combinatie van heden en verleden, van opnieuw overwegen, niet loslaten, experimenteren en risico’s nemen.En in die zoektocht kwam plots de maquette van Never Mind boven; de kunstenaar legde ze op de grond in zijn atelier en we zaten er in een kring omheen, alsof we ons warmden aan een zacht vuur. De maquette was nog nooit aan een publiek getoond en was gebruikt als een werkmodel om de curves te bepalen van de grote Never Mind. De producent vertelde ons later dat er in die curves meer dan 1 gulden snede verwerkt zit en dat hij zich daarover verbaasde omdat Richard daar nooit met hem over gesproken had. De houten Never Mind is nu gerefabriceerd in een roestvrij stalen versie en deze editie Small Mind kan gezien worden als een levende herinnering aan Never Mind uit 1993.

Bart de Baere, directeur van het MHKA, schrijft over Never Mind in de bijhorende tentoonstellingspublicatie: De vreemde, organisch-surrealistische vormen die mee de figuren uitmaken, zoeken betekenis, ze kijken van het verleden naar de toekomst. Richard Deacon noemde zijn sculptuur ‘Never Mind’. Ze kwam tot stand twee jaar na de plaat met de in blauw water zwevende baby van Nirvana. Zoals die baby zweeft de sculptuur van Deacon, niet enkel als vorm maar ook als inhoud. ‘Never Mind’, zegt ze, het is niet erg, het doet er niet toe. Ze bestaat slechts in haar eigen moment, zonder verleden en zonder toekomst maar ook zonder toeters en bellen. Haar aanbod is haar hout en de aandacht en liefde waarmee ze gemaakt is.

Zo voelde het toen.